Terwijl het relatief rustig is...
...is het niet echt rustig.
Tuinieren en zo
De dagen beginnen vroeg, tenminste, als het weer het toelaat. Gisteren was gelukkig weer zo'n dag. Niet eens echt koud om 6.30u, wel met dubbele laag kleding want vochtig. Eén laag kon echter al snel uit, grote bundels snoeisel verplaatsen afwisselend met het maaien van bos met een... yep, bosmaaier.
Niet echt bos uiteraard. Ik vind de naam dan ook niet echt goed gekozen. Ik probeerde ooit een bos te maaien met zo'n ding maar kwam er al snel achter dat dat nooit zou lukken, een kettingzaag doet dat een pak beter.
Er zijn heel wat greppels om en rond La Vallata en die moeten onderhouden worden om te vermijden dat onkruid en vooral braamstruiken de overhand nemen. In principe gaat in fases, een stuk hier dit jaar, een stuk daar volgend jaar. Door de milde winter zijn weinig of geen braamstruiken en onkruid vergaan wat maakt dat ik alvast begonnen ben hopende dat ik op zijn minst alle bermen direct onder het huis gedaan krijg voor het seizoen goed en wel begint.
Omdat we tegelijkertijd ook de moestuin aan het uitbreiden zijn en het snoeisel van vorig seizoen daar vlakbij ligt opgeslagen ben ik begonnen met de greppel onder de parking. Ik kreeg die bijna volledig af gisteren, wat de bedoeling was, een hernia dacht er echter anders over en dat heb ik vanochtend geweten. Ik zit hier dan ook voor de pc in een debiele (mag dat woord nog gebruikt worden?) houding deze post te schrijven.
Ook tussendoor heb ik de telefoonpalen (zie vorige blog) gerecupereerd en op maat gezaagd, dan kan ik daar op regenachtige dagen alvast mee aan de slag. Misschien ga ik zo meteen de bouten en schroeven die ik nodig zal hebben halen, ook weer een goed excuus om even te stoppen in mijn favoriete bar, het is al een tijdje geleden.
Moestuinieren
Loredana heeft grootheidswaanzin als het op moestuinieren (ja ik weet dat dat geen woord is, als we het echter genoeg gebruiken wil de Grote Van Dale het misschien opnemen in haar volgende editie) aankomt. Dit jaar wilde ze er nog maar eens een dikke 40% moestuin bij en niet alleen. En dan is ze verwonderd dat ik last heb van mijn 5 hernia's. Ach, we zullen tenminste heel gezond eten alweer, maar vanaf nu is het aan haar om de moestuin in de gaten te houden. En ja, ik kan het niet genoeg herhalen: Antieke zaden, geen GMO's, noch hybride multinationale vuiligheid!
Hij (of zij?) ziet er uiteraard nog niet uit die moesige tuin, het is dan ook nog altijd maar maart. De bedden zijn we nu aan het voeden met natuurlijke mest en om te vermijden dat er onkruid door groeit, bedekt met fijn snoeisel, assen en daarbovenop verse stro.
De tomaten, aubergines, salades, pepers, ajuinen en nog van alles heeft Loredana al voorzien. Die groeien nu uit hun zaden in de zaad-serres (geen idee hoe dat in het Nederlands gezegd wordt) en worden dan overgeplant op het juiste moment rekening houdend met de maan. De groenten die boven de grond groeien worden vanaf 10 maart in principe reeds gepland zodat ze kunnen genieten van een nieuwe maan. Het kan echter ook dat Lori wacht tot 26 maart om te planten daar maar altijd wispelturig en ze vrieskou wil vermijden. Op 26 maart begint de afnemende maan en dan plant ze alles wat onder de grond moet groeien. Dat betekend ze wacht op de volgende nieuwe maan op 8 april voor ze uiteindelijk toch de groenten die boven de grond groeien zal planten.
Saai hé? Maar o zo lekker!
Ah ja... Ze wil ook nog zo'n Hugelkultur ding... In weinig woorden: Hugelkultur is een gat in de grond gevuld met dikke en dunne stukken hout, overdekt met mulching en natuurlijke compost en dan weer aarde. Het hout onder de grond gaat rotten en zorgt voor een biotoop die er dan weer voor zorgt dat de grond super vruchtbaar wordt zonder het gebruik van chemische vuiligheid (die wij overigens nooit gebruiken!).
Voilà, iets meer dan weinig woorden maar alez, het is nu duidelijk, toch?
Waar was ik ook alweer gebeleven?
Ah hier zie! Eén van onze mooie cipressen heeft het opgegeven... We hebben de laatste jaren meerdere keren geprobeerd haar te redden maar tevergeefs. Cipressen maken niet alleen deel uit van het landschap, ze zijn beschermd. Dat heeft tot gevolg dat je in principe een hele resem administratie moet overleven voor je ze mag kappen. Gelukkig sprak ik met de boswachters voor we het hele administratieve proces in gang staken. Bleek dat als de boom overduidelijk dood is we die zonder al dat gedoe mogen kappen. En zelf kappen wat weer een mooi verschil maakt in onze portemonnee, dat kunnen we dan weer gebruiken voor een dagje in de Termen en een restaurantje. Economie kan toch zo simpel zijn hé?!
Voilà, ik denk dat dat het weer is voor vandaag? Yep!
Ik ga me haasten om dit te posten voor Lori opstaat en me nog inhoud (lees werk) bezorgt!
Keep smiling
Pax et bonum
Bos maaien, moestuinen, Hügelkultur en het einde van een cipres...