De weg naar La Vallata

Brussel ​ Halle Booienhoven, 1998

Loredana (Di Massimo) werd geboren en getogen in de eeuwige stad Rome.  Dochter van Maura en Franco, beiden staatsambtenaren, respectievelijk bij de nationale bank en Alitalia. Ze groeit op in een toch wel tumult Italië in de loden jaren '70 en '80 ook al waren de jaren '90 niet echt veel beter. 

Zo wordt op 19 juli 1992  de Magistraat Paolo Borsellino op gruwelijke manier vermoord in Palermo.  Met hem verloren ook 5 agenten van zijn escorte het leven.  

Haar schitterende ouders zorgen er echter voor dat hun kinderen daar niet teveel van ondervinden en ze krijgen een heel degelijke opleiding.  Loredana gaat uiteindelijk naar de universiteit maar laat dat na een aantal jaren voor wat het is en gaat aan de slag in een advocatenkantoor.  Na maanden slecht betaald te worden gaat ze, op aanraden van haar bazen, terug studeren.  Ze zou een vol loon krijgen zodra ze afgestudeerd was.  Ze doet dit in Assisi en vervolledigd die studies met een Master in Brussel.

Het advocatenkantoor neemt haar weer aan maar blijft haar als stagiair betalen.  Ze houdt het voor bekeken en trekt een paar weken naar Brussel op zoek naar werk.

Tim (Huwé) was pas een aantal maanden terug na een avontuur in Zuid-Amerika, meer bepaald Venezuela.  Het weekend van zijn 27ste verjaardag, we schrijven 1998, is hij met een hele bende vrienden in "La Luna", een zaal ergens aan de Koolmijnkaai in Brussel.  Een concert van Buona Vista Social Club die toen nog lang niet zo bekend waren.  En daar stond Loredana, glimmend, midden op de dansvloer... 

Ja, hij had er eentje teveel op, enfin, meer dan eentje, het was tenslotte zijn verjaardag en met een meer dan 10 man rijke bende vrienden bleven de pintjes komen.  Hij was dan ook hoogmoedig en stapte naar haar toe: "Ben je Spaanse?", "nee, Italiaanse", "ah... Ik ben Argentijn" (yep, meer dan eentje).  Ze had echter meteen door dat er alcohol mee bemoeid was, doch, ze liet zich toch naar de bar begeleiden voor, jawel, nog maar een pintje...
De rest houdt Tim voor zichzelf, de essentie is dat ze sindsdien samen zijn, drie dochters hebben en al meer dan 20 jaar samen La Vallata beheren.

De rest houdt Tim voor zichzelf, de essentie is dat ze sindsdien samen zijn, drie dochters hebben en al meer dan 20 jaar samen La Vallata beheren.

Tijdens de paar weken in Brussel vond Loredana wel degelijk een job. Tim werkte toen al een tijdje voor een UK multinational en deelde een appartement op de Haachtse Steenweg in Schaarbeek, de gemeente waar hij trouwens opgroeide, met één van zijn beste vrienden. Hij liet er geen gras over groeien en liet Loredana weten dat er nog wel plaats was in het appartement.  Dat die plaats in zijn kamer was bleek geen probleem en zo geschiede.  Ook zij liet er geen gras over groeien en de "studentenkoelkast" - want zo leefden "mijne maat" Koen en Tim nog altijd - die toch wel tekenen van ouderdom vertoonde (en schimmel) mocht vertrekken en plaatsmaken voor een nieuwe. Dat was ook meteen de eerste aankoop die ze samen maakten en die koelkast werkt nog altijd, zonder schimmel trouwens. 

Leuk gegeven: de groep FRONT 242 komt uit Schaarbeek.  242 waren de eerste 3 nummers van vele telefoonnummers in Schaarbeek. De groep werd echter opgericht in Aarschot.

Het was een fijne tijd in een leuk hoekappartement in de bruisende buurt: aan de ene kant de kerk waarvan de klokken regelmatig luidden (dat meestal op het uur), zelfs 's nachts, aan de andere kant een Afrikaanse kerk waar het in het weekend hevig aan toe ging, en op de steenweg de tramlijnen waar regelmatig... euh.. trams over reden.  Het appartement lag trouwens vlak naast de terminal, dus ook alle "late" trams konden ze goed horen. 

Daar kwam echter verandering in.  Op een late avond, pas in bed, hoorden ze een autoruit klingelen.  Tim had die dag pas een nieuwe bedrijfswagen gekregen.  De wijk kennende liet hij er niets in liggen met de deuren ontgrendeld, dan moeten ze tenminste de ruiten niet inslaan... Hij liet het niet aan zijn hart komen, we zien morgen wel.  Al relatief snel hoorden ze echter een politiesirene en waren eigenlijk verbaasd dat die er zo snel waren.  Hij liet het nog altijd niet aan zijn hart komen.  De sirene bleef echter aandringen, dus Tim opende het raam en zag dat het café op het gelijkvloers... in brand stond.  Oef, het was de wagen niet.  Hij trommelde Loredana en Koen, die aanvankelijk dachten dat het om een flauwe grap ging, op en ze begaven zich op straat.  Al was de politie er al snel bij, de brandweer was dat niet.  Het duurde ruim 20 minuten voor ze met hun tuinslangen aankwamen, op tijd om het huis te vrijwaren van brandschade (het café was uitgerust met een branddeur naar de trappenhal) maar niet van rookschade.

De huisbazin wachtte op de verzekering voor ze iets kon of wilde doen aan de probleemgeur.  Ze besloten ons contract dan maar te verbreken en trokken naar een appartement(je) een paar straten verder. Dit keer met z'n tweetjes, het was tijd voor wat meer privacy.  En jawel, die privacy leidde naar, euh... alez, uitbreiding van de familie.

Halle-Booienhoven ​ Rome, 1999 - 2001

Een nieuwe fase van het leven deed zijn intrede.  Ze waren het over eens dat ze geen kinderen wilden opvoeden in een stad.  Ze gingen op zoek en konden een goede zaak doen: een ruim huis met tuin, echter, relatief ver van beiden hun job, Halle-Booienhoven, Zoutleeuw, Brabant, maar amper want dichter bij Sint Truiden dan bij Tienen.  Mooi gelegen, vlakbij fruitige boomgaarden, open velden en bossen, doch, een pak minder handig om naar hun werk te gaan.  Beiden moesten namelijk naar het Brusselse, Loredana naar Schuman in de Europese wijk, Tim nog verder tot in Molenbeek.  We hebben dat traject heel lang samen gedaan om wat te besparen, Loredana had relatief regelmatige uren en Tim kon zich daarnaar schikken.  Tot...

Zeven a acht maanden zwanger besliste Loredana dat ze voltijds voor onze eerste dochter zou zorgen.  Dat kwam goed uit want toen haar bazin erachter kwam dat ze zwanger was "moest ze niet meer terugkomen"... Yep, in België dames en heren... 

Zo gezegd, zogezegd.  Het kwam allemaal goed, doch, Tim begon steeds meer te twijfelen of dit wel het leven was dat hij wilde leven.  Veel reizen voor het werk en dus niet zo veel thuis, begon op hem te wegen daar hij daardoor niet veel kon genieten van hun eerste dochter.  Loredana, die in Assisi, Umbrië, had gestudeerd, sprak vaal over iets dat "Agriturismo" heette.  Eigenlijk niet echt een idee wat dat was, een soort B&B, leek hem dat wel wat en bovendien was het Loredana's droom er ooit eentje zelf te openen... Na heel wat overleg en gewik en geweeg besloten Tim zijn job op te zeggen en het huis te verkopen: op naar Italië!

Rome ​ Umbrië. 2001 - 2003

Aanvankelijk woonden ze, zo'n 3 maanden lang, bij Loredana's ouders in hun prachtige huis omringd door een tuin met palmbomen, prachtig.  Het idee was om van daaruit een domein te vinden in Toscane, de Marken of Umbrië. Toscane viel al snel uit de boot: te duur voor hun budget.  De Marken was toen nog relatief goedkoop, doch, toeristisch niet zo interessant tenzij aan de kust maar daar duurt het seizoen amper 3 maanden dus financieel riskant.  Umbrië, toen nog relatief onbekend bij de buitenlandse toeristen, lag daar ergens tussenin, de domeinen die ze vonden waren ook daar meestal te duur, in slechte staat of slecht gelegen.  Het ging dus niet zo makkelijk worden dan dat ze aanvankelijk hoopten.  Ze hebben trouwens op het punt gestaan de droom dan ook te laten voor wat hij was, Loredana had uiteindelijk een goede job gevonden en Tim had samen met haar broer een klein IT-bedrijfje opgestart dat relatief goed begon te draaien.
In Rome konden ze een ondertussen huis in aanbouw overnemen van Loredana's ouders.  Het idee was meer als investering om het budget voor een Agrotoerisme te verhogen.  Net op het moment dat ze eraan dachten dan maar gewoon in Rome te blijven wonen - het huis lag "buiten de ring" zoals ze daar zeggen, dus weg van de drukte in een groene zone, dus lang niet zo slecht - lazen ze in een "koopjeskrant" een artikeltje over een domein in Umbrië.  Ze hadden weinig hoop want de vraagprijs lag een heel stuk onder de marktprijs.

Zodra ze het zagen waren ze echter beiden verkocht... Centraal gelegen, privacy maar niet geïsoleerd, ruimte genoeg voor een aantal appartementen en kamers, huis in relatief goede staat... 
De 5 hectaren terreinen er rond waren al decennia niet meer onderhouden, de weg ernaartoe was amper een wagen breed en modder, ondanks de structurele degelijke staat van het huis was het heel slecht onderhouden en nooit in detail afgewerkt, maar ze waren nog jong en onverstandig, met vleit en toch onhandig... 

Fratticiola Selvatica. 2003 - ...

Terwijl ze eigenlijk ergens september-oktober 2002 over het domein zouden kunnen beschikken werd het uiteindelijk eind maart 2003.  Door wat administratieve nalatigheden van de vorige eigenaars hadden ze nu amper 3 maanden de tijd de terreinen en het huis enigszins klaar te stomen voor de eerste gasten in juli...  
Dankzij een artikel van Mark Uyttenhove in het katern "Goed Leven" van het Laatste Nieuws van 31 mei 2003 hadden ze het ongelooflijke geluk de maanden juli en augustus vol te hebben geboekt..  Fantastisch nieuws, maar zouden ze de Agrotoerisme op tijd klaar krijgen...?

Meer artikels in de pers vind je op de pagina "​​La Vallata​ in de pers​"

Maanden aan een stuk werkten ze nagenoeg dag en nacht.  'S nachts werkten ze met grote spots binnen in huis: muren verven, houten balken opschuren en vernissen, de terracotta vloeren terug in hun originele staat krijgen en nog veel meer.  Overdag ging alle aandacht naar de directe omgeving van het huis, de tuin, de terreinen en... het zwembad. 

Het was één van de warmste jaren, dan niet tot op heden hét warmste jaar dat ze er meemaakten.  Gelukkig want dan konden ze doorwerken, doch, een probleem voor het bouwen van het zwembad.  Het bedrijf die daar voor instond wilde geen cement gieten, bang dat die onder de hitte zou barsten.  Uiteindelijk overtuigde Tim hun om in de late namiddag/avond de basis voor het zwembad te gieten, hij zou het cement dan de hele nacht nat houden zodat die niet kon barsten.  En zo geschiedde.  Dit was de week voor de eerste gasten zouden aankomen, op zaterdag 5 juli begonnen ze met het vullen van het zwembad... Dat was ook de dag dat de eerste gasten aankwamen...
het duurde aan dag of 3 voor het zwembad vol was, honderdduizend liter, ze zullen het geweten hebben.

De eerste gasten, vooral de kinderen dan , speelden dan maar op de bodem van het zwembad zolang ze het hoof boven water konden houden.  Gelukkig waren onze eerste gasten veelal "bekenden".  Zo hadden ze de eer om Phara di Aguirre en Emmanuel Rottey, bekend van Terzake, te mogen ontvangen en die hadden alle begrip voor onze situatie, meer nog, ze genoten met volle teugen van hun vakantie en Loredana en Tim genoten mee, moe maar voldaan.

La Vallata 2003 - 2023: 20 jaar "bulderlachen"

De eerste seizoenen waren relatief rudimentair.  Dat kon ook niet anders, het geld was op, behalve aanpassingen die ze zonder al te veel financiële middelen konden verwezenlijken bleef het allemaal zeer eenvoudig.  Ze hielden zich de eerste paar seizoenen ook aan een paar BBQ's per week en het ontbijt maar dat was het zowat qua culinaire hoogstandjes. 
Ieder seizoen werd echter alsmaar beter bezet en drukker wat zich uiteraard vertaalde in meer inkomsten.  De volgende 10 a 15 jaar zouden ze dan ook elk seizoen een deel van die inkomsten herinvesteren in La Vallata.  Het dak, de parking, de toegangsweg, de verwarmingsinstallatie, het verharden van het plein voor het huis, +250 nieuwe olijfbomen, 2 maal een nieuwe pergola, een grote houten tafel voor het ontbijt en avondeten, nieuwe ramen en deuren, zonnewering, een paar badkamers, een paar slaapkamers en nog een hele resem aan investeringen meestal in het voordeel van de gasten.

Eén van hun belangrijkste uitgangspunten was "Da we't zelf zullen doen".  Niet omdat ze het zelf beter konden, integendeel, maar omdat dat de meeste voldoening geeft.  Het zal dan ook niet verwonderen dat ze veel "trial and error" momenten hadden en aanvankelijk probeerden ze ook te besparen op de materialen, wat vaak resulteerde in herbeginnen, soms jaren later.  Ze waren toen nog beiden stadsmensen - Loredana groeide op in Rome, Tim in Brussel - met weinig of geen kennis van loodgieterij, elektriciteit, bakkerij, horeca en nog zo veel meer.  Wat ze wel beide hadden was ervaring in bedrijfsbeheer, toerisme en de nodige dosis aan gezond verstand, wat met betrekking tot Tim sommigen wel zal verbazen...

Beetje bij beetje vonden ze hun draai, hun publiek, geraakten steeds beter afgesteld op elkaar en met de nodige portie aan - toen nog meestalen papier - publiciteit in kranten en magazines, mond-op-mond ademhaling, euh..., reclame kreeg La Vallata stilaan haar identiteit.  Die omschrijven in weinig woorden is niet echt makkelijk.  Er kwamen en gingen een aantal slogans, die die het meest zijn blijven hangen zijn "Niets moet, alles mag!" en "Vergeet stress, kom ademen!".  Sommige gasten noemden het vaak echter gewoon "Thuiskomen" of het meer cliché-achtige "Als god in Umbrië". 

Loredana en Tim doen er vooral alles aan dat hun gasten zich op hun gemak en thuis voelen.  Met andere woorden gewoon gewoon doen.  Nee, er hangen niet veel franjes aan La Vallata. Uiteraard is alles in orde en proper en zijn alle basisbenodigdheden aanwezig.  Ze zijn echter zelf redelijk Spartaans en dat reflecteert zich op La Vallata. Het menselijk contact en de natuur zijn van veel groter belang.  In een wereld waar digitalisering en AI (Artificial Intelligence), sociale media en smartphones, smart TV's en nu zelfs ook smart koelkasten, wasmachines, tandenborstels and whatnot, de mensheid alsmaar minder zelf laat nadenken houden Loredana en Tim het bij eenvoud, een aangenaam gesprek en zoveel mogelijk "gebulderlach"!  Want ja, lachen doet wonderen voor hart en ziel maar ook voor je lichaam.  Combineer dat met gezond vers voedsel tijdens het avondeten en een goede wandeling en je kan je alleen maar goed voelen.

De grote doorbraak kwam er met de gids "Logeren bij Belgen in Italië" Erwin en Peter.  Daar aan vast gekoppeld liep er een serie op het wereldbekende "Vlaanderen Vakantieland" waarvoor La Vallata werd geselecteerd.  We moeten er geen tekeningetje bij maken: die uitzending heeft ze geen windeieren gelegd... 

En zo werd La Valata steeds populairder bij de Vlamingen.  Het "Vaste klant" bestand werd alsmaar groter en dat werd, wordt, jaarlijks aangevuld met nieuwe gasten.  

En zo duurt een seizoen bij La Vallata nu ruim 5 a 6 maanden 7/7.  Het zou ook langer kunnen duren, doch, ze kiezen ervoor om pas te beginnen met Pasen en te eindigen eind september, soms beginnen ze ook later en stoppen ze half september.  Ze willen tenslotte ook genieten zelf met hun tweetjes genieten van het leven en dan is er uiteraard ook het vele werk voor en na het seizoen: olijven plukken, onderhoud van het huis en de terreinen, tuin, en hun 3 dochters die, ook al zijn ze ondertussen het ouderlijk huis uitgevlogen, ook nog graag de nodige aandacht krijgen van mama en papa. 

Ondertussen ligt seizoen 20 al achter de rug.  Hoe lang ze nog zullen doorgaan is moeilijk te zeggen.  Oude dromen komen soms boven en dan is er soms de drang om die nog te verwezenlijken, doch, meer dan 20 jaar herinneringen en zoveel werk leg je niet zomaar naast je neer.  Wat de toekomst inhoud weet niemand...