Een beetje vanalles en nog wat

La Vallata in de mist

De vorige dagen was het winderig, het weer welteverstaan, afwisselend veel regen, wat goed is, en zon.

Als de zon erdoor komt is het ook meteen aangenaam warm, vanochtend resulteerde dat in dichte mist.

Zalig zo'n wandeling vroeg 's ochtends door de velden en olijfboomgaard.  Het plan was, alez, ik had helemaal geen plan, om een uurtje of wat rond te dwalen.  Ik was echter te lui geweest om mijn degelijke schoenen aan te doen en mijn "slashes" hebben eigenlijk helemaal geen profiel.  Na een paar keer dichtbij een pijnlijke slippartij geweest te zijn besloot ik dan maar een post te gaan schrijven.

Het weer is niet zo denderend en dat is niet te verwonderen, het is amper maart.  We waren eigenlijk al teveel verwend geweest qua mooi weer, op een haar na lenteweer.  De sneeuw tijdens ons weekendje tussenuit deed er ons aan herinneren dat het nog winter is en dat maart nog altijd voor verrassingen kan zorgen.  Eigenlijk hoop ik echt wel nog op een paar weken stevige kou en als het even kan veel sneeuw.  Niet echt een goed idee want veel bomen en planten staan al in bloei, de bijen hebben zelfs al honingreserves aangelegd.
Als het nu nog gaat vriezen riskeren we weinig olijfolie te kunnen produceren en de bijen te moeten voeden mocht de vrieskou té lang en extreem zijn.

De kans is klein, de volgende dagen krijgen we regen en zon en de temperaturen gaan niet onder de 7/8°.  Perfecte condities voor het voorbereiden van de moestuin en het snoeien van de olijfbomen (op de zonnige dagen welteverstaan). 

We zijn al met beide begonnen en bij het snoeien hoort verbranden en daar bestaat in deze tijden dan weer veel controversie over. 

Snoeisel verbranden: kan het kwaad voor het milieu?

Wel, laat me beginnen met de wetgeving (in Italië): snoeisel wordt niet aanzien als afval. M.a.w. het houdt geen schadelijke stoffen in en bij verbranding komen dan ook geen schadelijke stoffen vrij.  We zouden kunnen discussiëren over de rook die vrijkomt, of de geur, we bevinden ons echter in de boerenbuiten, geen kat die daar last van heeft, enfin, katten misschien wel maar die lopen dan toch gewoon weg!?

Uiteraard doen we dat niet tijdens de warme en droge periodes daar het risico dat je brandje uit de hand loopt is dan enorm.  Zelfs in sommige winterperiodes is het heel gevaarlijk om snoeisel te verbranden.  Vorig jaar hadden we zo'n extreem droge winter en er mocht dan ook niets verbrand worden.

Zoals het tegenwoordig met alles is heeft iedereen, alleman en niemand er onderzoeken naar gedaan en de conclusies zijn zo uiteenlopend dat ze het ook gewoon niet hadden kunnen doen.

Waarom verbranden wij snoeisel?

Het gaat bijna uitsluitend over het snoeisel van de olijfbomen en de "ginestra", de fameuze struiken die in het voorjaar vol staan met knalgele bloemetjes en zo heel de Berg van Fratticiola Selvatica en La Vallata in een indrukwekkend geel omtoveren. 

Olijfboom snoeisel moet verbrand worden omdat het, als je het laat liggen, tijdens het verrottingsproces de "witte vlieg" aantrekt.  La mosca bianca legt haar larven daarna ook in de rijpende olijven en daar lijdt de kwaliteit en smaak uiteraard onder en bovendien kunnen en mogen we de olijfolie niet verkopen.  De olie is wel nog gewoon eetbaar, met een ietwat bittere smaak, maar de houdbaarheid wordt tot 6 a 8 maanden gereduceerd.

Dit gebeurde dus vorig seizoen. We kregen de witte vlieg, niet omdat we het snoeisel niet verbrandden, dat is niet de enige manier waarop de vlieg actief kan worden, grote delen van het land hadden ermee te maken.  De verkoopbare olijfolie zal in 2024 dan ook schaars en duur zijn.

Struik snoeisel verbranden we omdat het toxisch is en dus niet bij de compost kan. De bijen blijven er ook uit de buurt van en zij weten wat goed is.

De rest van het snoeisel laten we soms jaren rotten om dan beetje bij beetje bij de compost te voegen of te verspreiden op de te bewerken velden of onder de olijfbomen.  Het snoeisel is dan eigenlijk bijna terug aarde en dat is uitstekende compost.

Nog vanalles en nog wat

Een nieuwe serre staat ook op ons programma.  Op een betere plaats en ruimer, ongeveer vanaf waar op de foto het vuur brand, niet brandend vuur zou belachelijk zijn, tot het einde van de open plaats rechts van waar Loredana... euh... iets aan het doen is... 

Tussendoor zijn we ook de "speeltuinzone" aan het voorbereiden op wat aanpassingen. De 20 jaar oude schommel was er klaar mee.  En dat is niet te verwonderen na zoveel jaar schommelen, je zou van minder duizelig worden.  Wat er precies in de plaats komt is nog niet helemaal akkoord tussen mij en Lori maar ik weet wel zeker dat ze snel haar gedacht zal doordrukken... (help).  Er komt uiteraard een nieuwe schommel die ik zelf ga bouwen (help x2).  

(Niet zo gek veel) Jaren geleden "surften" we nog aan 56kb via een kabeltje dat 17km lang (jawel dames en heren) over eiken palen door bossen en velden tot aan de eerste "doos" ging.  Je kan je voorstellen hoe de kwaliteit was, zelfs 56kb was meestal een utopie.  Om de haverklap moesten we de telefoonmaatschappij vragen om de kabel te komen nakijken.  Behalve de natuur waren er ook de jagers die zich niet teveel aantrokken als bij het schieten van één of andere vogel ook de kabel neerknalden.  Toffe tijden!

Het mobiele netwerk nam dan snel over en we hadden de kabel niet meer nodig.  Dat was niet alleen voordelig qua internet, we konden dan ook eindelijk die paal die midden op de parking stond weghalen.  Nog 3 andere palen die op een veld en in een bos stonden konden weg.  De telefoonmaatschappij, toen nog stataal, zou die dan komen ophalen om her te gebruiken... Niet dus, who cares, belastinggeld weet je wel?!

Ik legde die palen opzij, je kent dat wel: "Ooit komen die van pas".  En die tijd is nu gekomen!  Een deel van die palen gaat nu dienen om de schommel mee te bouwen.  Veel degelijker dan de plastieken en over geprijsde speeltuidinges, wie weet kan er menig "bulderlacher" ook van genieten...

Ook lassen moet ik nog doen.  De trampoline had een paar maanden geleden genoeg van springen en ging dan maar vliegen... Ze vloog, tijdens een windhoos die letterlijk 15 seconden duurde, een berm naar beneden en een stukje de olijfboomgaard in. Misschien had ik ze daar moeten laten staan, wie weet is dat handig om olijven te plukken.
Swat, een aantal stukken van de bovenstructuur plooiden, eentje brak. Lassen dus...

Maar vandaag komt er van dat alles dus weinig terecht. Zo meteen als madame Di Massimo goed en wel wakker is gaan we onze interne ronde doen.  Elke hoek in alle kamers van alle appartementen checken en ondertussen een lijstje maken van de details die wat opfriswerk kunnen gebruiken.

Dat zal vooral schilder- en verniswerk worden, tijdens een seizoen wil er al eens een losgeslagen schoen de muren opkruipen of een rebelse potje nagellak uitlopen...  

Het hoort erbij en ik kijk ernaar, of zoiets.

C'est tout!

Keep smiling
Pax et Bonum